موشک شهاب 3

از سال 1986 گزارشهاي دريافتي از ايران حاکي از برنامه توسعه و پيشرفت موشک بالستيکي ميان بردي بود که نامهاي مختلفي از قبيل Shahab 3،Shihab 3،Shehob 3 و يا Zelzal براي آن برگزيده شده بود.در سال 1993 ايران و کره شمالي همکاريهاي بسيار نزديکي را در جهت برنامه توسعه و پيشرفت موشکهاي سوخت مايع يک مرحله اي No-dong 1 و No-dong 2 آغاز کردند و احتمالا در همان زمان پاکستان نيز براي توسعه و پيشرفت موشکهاي Ghauri1/2 خود به اين برنامه ملحق شد. طراحي موشک No-dong کره شمالي بر اساس تکنولوژي ساخت موشک روسي SCUD B بنا نهاده شده بود که بعدها نيز امتياز ساخت موشکهاي SCUD B و SCUD C را نيز در اختيار کره شمالي قرار داد و آنها نيز نسخه بعدي آن را به ايران فروختند.

موشکهاي No-dong و شهاب ٣ که به نظر مي‌آيد طراحي آنها بر اساس موشکهاي SCUD مدل B و C باشد شايد تنها در مقياس (کوچکتر يا بزرگتر بودن) تفاوت اندکي با هم داشته باشند.

گزارشهاي ارسالي از ايران حاکي از آن است که ايران در حال بررسي خريد امتياز موشک شهاب No-dong کره شمالي و مجموع 150 فروند از اين موشکها مي‌باشد. همچنين ايران در نظر دارد که تمامي مراحل آزمايش برد و پرتاب اين نوع موشکها را در داخل خاک ايران انجام دهد،زيرا کره شمالي با شرايط سختي براي اين آزمايشها از قبيل :عدم صدور مجوز براي پرواز اين موشکها بر فراز خاک ژاپن از سوي اين کشور و فشار وارده از سوي چند کشور جهان از جمله آمريکا به کره شمالي براي ترک سريع برنامه‌هاي موشکي ايران روبه رو است .

در سال 1997 ايران مشغول انجام آزمايش و تست هفت موتور براي توسعه ي برنامه هاي موشکي خود بود که اين موشک شهاب ٣ ناميده ميشد. منابع خبري معتقدند که کره شمالي در فاصله سالهاي 1994 تا 1995 تعداد اندکي موشک احتمالا 5 تا 12 فروند No-dong به همراه 4 خودروي مخصوص حمل موشک به ايران تحويل داده است و اين تحويل‌ها به علت فشار چندين کشور به کره از جمله آمريکا متوقف شد و بار ديگر از سال 1997 از سر گرفته شد. آنچه به نظر مي‌رسد اين است که توسعه و ظهور موشک شهاب ٣ ابتدا با مجوز صنايع هوافضاي ايران ودر نهايت مجلس به انجام رسيد و وظيفه آزمايش و نگهداري و عملياتي نگاه داشتن آن به صنايع موشکي همت در تهران سپرده شد که اين مرکز با در اختيار داشتن موتورهاي موشک و تانکرهاي سوخت ساخته شده در يک مرکز بزرگ و وسيع زير زميني واقع در خوجان به خوبي از انجام ماموريت محوله برآمده است.

  برد موشکی موشک شهاب ۳

در آوريل 1998 برنامه پرواز آزمايشي موشک بالستيکي ميان برد خود را که نام Ghauri 1 يا Hatef برآن نهاده شده بود به اجرا گذاشت که به نظر مي‌رسيد بسيار شبيه موشکهاي شهاب ٣ ايران و No-dong کره شمالي باشد که در نهايت باعث امضاي توافقنامه اي مشترک براي ساخت کمپاني‌اي واحد جهت برنامه‌هاي موشکي ميان سه کشور مزبور شد. به نظر مي‌رسد که تکنولوژي ساخت موشکهاي No-dong 1 و No-dong 2 از کره شمالي به ايران و پاکستان فرستاده شده است و به همين دليل موشکهاي شهاب ٣ و Ghauri 1 يا Hatef 5 بسيار به هم شبيه هستند. اولين برنامه پرواز آزمايشي موشک شهاب ٣ در ژولاي 1998 انجام شد دو فروند از اين نوع موشک نيز در سپتامبر 1998 به نمايش عمومي در آمد. يک منبع وابسته به منابع اسرائيلي گزارش کرد که ايران در حال ساخت و توسعه يک کلاهک هسته اي براي موشک شهاب ٣ مي‌باشد ، اما اين گزارشات از سوي مقامات ايراني تائيد نشده است. در سپتامبر 2000 يک موشک شهاب 3 مدل D آزمايش شد که ايرانيها عنوان کردند که از آن به عنوان نخستين وسيله پرتاب ماهواره در ايران استفاده خواهند کرد. اين موضوع نشان مي دهد که موتور استاندارد شهاب ٣ ابتدا يک موتور با سوخت جامد دو مرحله اي بود.

برد موشك‌هاي نسل جديد «شهاب ۳»، در مقايسه با سري قبلي حدود ۱۰۰ درصد ارتقا پيدا كرده و از ۱۳۰۰ كيلومتر به ۲۵۰۰ كيلومتر افزايش يافته و خطاي هدف‌گيري که در نسل قبلي نسبت به برد آن ۸ در ده‌هزار بوده، در نسل جديد، به ۲ در ده‌هزار كاهش يافته است. نكته ديگر، سيستم اختصاصي ناوبري موشك‌هاي شهاب است كه موجب شده كساني كه ادعا دارند ايران اين موشك ها را از كشورهاي ديگر تهيه كرده است، اما اين سيستم ناوبري و الكترونيكي ساخته شده توسط متخصصان ايراني، جاي شبهه اي را باقي نگذاشته است. اين سيستم علاوه بر آنكه قدرت شناسايي و اصابت به اهداف را به گونه اي بسيار دقيق در اختيار ايران قرار داده است كه علاوه بر اطمينان از برخورد موشك به هدف موردنظر، در صورت خروج از مسير تعيين شده نيز مي تواند آن را تصحيح كرده و درصد اطمينان از برخورد را به نحو چشمگيري افزايش دهد. نكته ديگر در خصوص بهينه سازي استفاده از موشك هاي شهاب، تغيير زاويه شارژ موشك شهاب است كه از اين پس با زاويه صفر با سطح افق مورد استفاده قرار مي گيرد. اين تغيير موجب مي شود تا فواصل آماده سازي شليك موشك ها كمتر شده و قدرت متحرك سازي شليك ها را افزايش مي دهد تا شليك هايي نامحدود در زمانهاي كوتاه را شاهد باشيم.

 

خصوصيات

عملكرد: موشك بالستيك ميان برد

سازنده:سازمان هوا و فضاي ايران

طول:16.58 متر

وزن:1780 كيلوگرم  در مدل اوليه و 2.180 كيلوگرم در مدل هاي بعدي

قطر: 1.38 متر

برد: 1300 كيلومتر در مدل اول و 2500 كيلومتر در مدل هاي بعدي

موتور: موتور تك مرحله اي با سوخت مايع در مدل اوليه و سوخت جامد در مدل بعدي

وزن پرتاب: 17480 كيلوگرم

كلاهك:بين 700 تا 1200 كيلوگرم

دقت: 190m CEP

 

تيربار M60 ساخت امريكا

 

در جنگ جهاني دوم ، ارتش امريكا از نوعي تيربار سبك به نام برونينگ 30/0 استفاده مي كرد. اين تيربار ، براي مقاصدي چون پوشش دادن نيروي زميني و درگير شدن با خودروهاي زرهي سبك ايده آل به شمار مي آمد. ولي سنگيني و بددست بودن آن ، باعث محدود شدن دامنه عملياتي آن مي شد. پس از اتمام جنگ جهاني دوم و با توجه به تغيير يافتن شيوه جنگي بسياري از ارتش ها ، مهندسان اسلحه سازي امريكا بر آن شدند تا تيرباري سبك تر ، خوشدست تر و داراي نواخت تير بهتر طراحي كنند. نتيجه اين كار ، طراحي و ساخت تيربار M60 بود. تحقيق درخصوص طراحي و ساخت اين تيربار ، در سال 1940 آغاز شد.

به گفته بسياري از صاحبنظران ، تيربار M60 را مي توان MG42 امريكايي دانست. چرا كه بدنه از ورق فولاد پرسكاري شده ، سيستم تغذيه نواري و بخش هايي از مكانيزم آن ، از MG42 به عاريت گرفته شده است. اولين نمونه هاي تيربار M60 ، در سال 1950 به ارتش امريكا تحويل داده شد. ارتش امريكا پس از آزمايش اين تيربار و البته ايجاد چند تغيير و بهينه سازي جزئي ، آن را به عنوان تيربار سازماني نيروهاي مسلح خود برگزيد. سال 1957 را مي توان تاريخ ورود اين تيربار به خدمت دانست. اين تيربار در جنگ كره با موفقيت مورد آزمايش قرار گرفت. ولي وسيع ترين گستره كاربرد آن را مي توان جنگ ويتنام دانست. يعني جايي كه بيش از 5000 قبضه از اين سلاح ، توسط سربازان امريكايي به كار گرفته شد.

گلنگدن اين تيربار از نوع باز و عملكرد آن با فشار گاز باروت است. مكانيزم تغذيه آن ، همانطور كه قبلآ ذكر شد از نوع نواري است و عمل خنك شوندگي آن ، با هوا صورت مي پذيرد. نوار فشنگ اين تيربار ، از نوع فلزي است (همانند تيربار MG42 آلماني) و معمولآ در 2 نوع 50 و 100 تير ساخته مي شود. تيربار M60 اگرچه سنگين است ، ولي مي توان آن را مانند يك سلاح معمولي در دست گرفت و شليك كرد (نكته اي كه درمورد تيربار برونينگ 30/0 غيرممكن بود) و يا آن را بر روي يك 2 پايه يا 3 پايه قرار داد. انواع جديد اين تيربار ، داراي 2 پايه سرخود هستند كه مي توان آن را به راحتي تا كرده و در زير روپوش لوله جاسازي كرد. نكته جال درمورد باز و بسته كردن اين سلاح اين است كه براي باز و بسته كردن آن مي توان از يك فشنگ شليك نشده به عنوان ابزار استفاده كرده و پين هاي آن را به راحتي خارج كرد.

در طراحي اين سلاح مواردي چون وزن معقول ، طول كم و قابليت استفاده به صورت انفرادي مد نظر بوده است. استفاده از پلاستيك و مقداري آلومينيم باعث شده تا وزن سلاح به طور محسوسي كاهش پيدا كند. (اگر چه وزن آن كماكان زياد مي باشد كه اين وجه اشتراك تمامي تيربارهاي تغذيه شونده با نوار است.) جاسازي فنر ارتجاع درون قنداق سلاح و به كارگيري نوع خاصي از گلنگدن نيز باعث كاهش طول سلاح شده است. يكي از معايب تيربار M60 ، حساسيت فوق العاده آن به گرد و خاك و رطوبت مي باشد كه اين خود يكي از نقاط ضعف اين تيربار در جنگ ويتنام بود. همچنين درصورت گير كردن و خارج نشدن پوكه فشنگ شليك شده ، راه اندازي مجدد تيربار يك دردسر اساسي مي شود. دستگيره تپانچه اي شكل سلاح نيز توسط يك خار فنري شكننده به بدنه سلاح چفت مي شود كه خود چفت شدن آن ، باعث شكستن يا از كار افتادن خار فنري مي شود.

مدل هاي مختلف تيربار M60 :

M60E2 : نخستين گونه بهينه سازي شده تيربار M60 است كه به منظور نصب بر روي تانك ها و خودروهاي زرهي طراحي شد.

M60E3 : اين گونه در سال 1986 وارد خدمت شد و هدف از طراحي آن ، ساخت گونه اي سبك تر و خوشدست تر بود. اين مدل M60 ، نخستين گونه اي بود كه به دوپايه سرخود و تاشو مجهز شده بود. سيستم گاز اين مدل ، ساده تر و مطمئن تر از مدل هاي قبلي بود و براي آن يك سيستم ضامن بهينه سازي شده در نظر گرفته شده بود. يك دستگيره حمل راحت و خوشدست نيز از تجهيزات اين مدل به شمار مي رفت.

M60C : تفاوت اصلي اين مدل با انواع قبلي ، سيستم تغذيه آن بود. چرا كه عملكرد گلنگدن آن به كمك نيروي روغن فشرده صورت مي گرفت نه با فشار گاز باروت. اين مدل ، درواقع براي نصب بر روي هواپيماها طراحي شد. نواخت تير اينگونه ، با نيروي برق كنترل مي شد. گفته مي شود چند قبضه از اين مدل تيربار ، بر روي برجك تانك هاي M60 امريكايي نصب شده است.

M60D‌ : اين مدل به علت دارا بودن 3 پايه قابل تنظيم ، قابليت نصب بر روي انواع ناوچه و هليكوپتر را دارد. تفاوت آن با مدل M60C در اين است كه مدل M60D ، فاقد كنترل الكتريكي نواخت تير مي باشد.

انواع مهمات به كار رفته در تيربار M60 :
انواع فشنگ هاي به كار رفته در اين سلاح را مي توان اينچنين برشمرد:
فشنگ M61 از نوع ضدزره
فشنگ M62 از نوع رسام
فشنگ M63 از نوع سرتخت
فشنگ M85 از نوع ساچمه اي كروي
فشنگ M993 از نوع تنگستني ضدزره (جديد)

 

تمامي اين فشنگ ها ، درون نوار فشنگ فلزي مورد تآييد NATO قرار مي گيرند. نوار فشنگ هاي مورد استفاده در امريكا ، داراي 4 فشنگ معمولي و يك فشنگ رسام هستند.

 

تانک T-90 مقاله اول

T-90 آخرین محصول از سری تانکهای روسی با عنوان T- می باشد که در آن شاهد ارتقا قدرت آتش، حرکت و انتقال و زره می باشیم. این تانک توسط شرکت نیژنی تاجیل روسیه ساخته می شود. در حال حاضر T-90 در نیروی زمینی روسیه و هند به خدمت گرفته شده است. در فوریه 2001 هند قراردادی برای خرید 301 فروند از این تانک را امضا کرد که از این تعداد 124 تانک در روسیه ساخته و بقیه در هند مونتاژ شد. اولین تانک در سال 2004 به هند تحویل داده شد. همچنین T-90 های مونتاژ شده در هند نیز با نام بهیشما شناخته می شوند. این تانک توسط سیستمهای خود محافظتی و نمایشگرهای فروسرخ ساخته شده در فرانسه و بلاروس (روسیه سفید) تجهیز شده است. در ژانویه 2005 اعلام شد که 91،  T-90 دیگر نیز در نیروی زمینی روسیه به خدمت گرفته خواهد شد.

 

تسلیحات

تسلیحات T-90 شامل توپ 125 میلیمتری 2A46M بدون خان می باشد که قادر به شلیک انواع تسلیحات مانند توپ های HEAT (توپ انفجاری بسیار قوی زد تانک)، APDC (توپ زد زره)، HE-FRAG خرده های انفجاری قوی بعلاوه ی گلوله های انفجاری با فیوزهای زمانی می باشد. . این توپ دارای سیستم پر کن خودکار است و آن را بدون پیاده کردن برجک تانک براحتی می توان پیاده کرد. علاوه بر توپ 125 میلیمتری T-90 می تواند موشک هدایت شونده زد تانک 9M119 رفلکس ( کد ناتو AT-11 اسنایپر) را شلیک کند. برد این موشک 100 تا 4000 متر بوده که در عرض 11.7 ثانیه می تواند به دورترین فاصله مجاز خود برسد. از این سیستم موشکی برای مقابله با زره های واکنشی و حتی اهداف هوایی کم ارتفاع مانند هلیکوپتر تا برد 5 کیلومتر استفاده کرد. این سیستم موشکهای 9M119 یا 9M119M که دارای هدایت نیمه فعال لیزری است شلیک می کند. وزن این موشکها 23.4 کیلوگرم است. همچنین T-90 با مسلسلهای 7.62 میلیمتری و 12.7 میلیمتری زد هوایی تجهیز شده است. یک قبضه مسلسل کلاشنیکف  AKS-74 نیز در قسمت انبار تانک نگهداری می شود.

 

 

زره

T-90 با زره های معمولی و زره های انفجاری واکنشی (ERA) محافظت می شود. سیستم کمک رسانی دفاعی Shtora-1 ساخت روسیه نیز به پایداری تانک کمک می کند. این سیستم شامل پارازیت اندازهای گرمایی، سیستم هشدار دهنده لیزری با چهار دریافت کننده لیزری، سیستم نارنجک انداز دودی برای استتار تانک بعلاوه سیستم کنترل کامپیوتری می باشد. همچنین در T-90 از تجهیزات حفاظتی ش.م.ر(شیمیایی،میکروبی،رادیواکتیو) استفاده شده است.

 

کنترل آتش

T-90 دارای سیستم کنترل آتش اتوماتیک 1A4GT می باشد که شامل سیستم کنترل آتش روز 1A43 توپچی، آلت نشانه روی گرمایی TO1-KO1 توپچی دارای برد 1.2 تا 1.5 کیلومتری تشخیص هدف و نمایشگر PNK-S فرمانده است. خود سیستم 1A43 نیز شامل آلت نشانه روی/ فاصله یاب با کانال هدایت موشک، اندازه گیر باد، کامپیوتر 1V528 و تثبیت کننده تسلیحات 2E42-4 می باشد. آلت نشانه روی PNK-4S فرمانده شامل آلت نشانه روی روز/شب با برد تشخیص هدف 800 متر در روز و 700 متر در شب می باشد. راننده نیز با نمایشگر فروسرخ دید در شب TVN-5 مجهز می شود.

 

رانش

T-90 از موتور V-84MS با قدرت 840 اسب بخار پیستونی چهار زمانه نیرو می گیرد. این موتور از انواع سوخت مانند کروسین (نفت سفید) و بنزین بعلاوه دیزل می تواند استفاده کند. در مجموع 1600 لیتر سوخت را این تانک می تواند حمل کند که منابع آنها با زره های مناسب محافظت می شوند.

 

 

تانك T-90 مقاله دوم

تانك رزمي T-90 كه پيشرفته ترين تانك در زرادخانه ارتش روسيه مي باشد ، در سال 1993 ميلادي به صورت محدود وارد خط توليد گرديد. اين تانك ، برپايه نمونه آزمايش T-88 طراحي و مورد آزمايش قرار گرفت. لازم به ذكر است كه اين تانك ، توسط كميته طراحي كارتسف - ونديكف و در كارخانجات واگنكا در نيزني تاگيل طراحي و ساخته شده است. مدل ابتدايي اين تانك ، به طور كامل داراي يك طراحي تازه بود. در حقيقت مدل توليد شده تانك ، از تانك T-72BM نشآت گرفته و مشخصه ها و قابليت هاي تانك هاي سري T-80 نيز به آن اضافه شده است كه مهمترين اين مشخصه ها ، سيستم انتخاب هدف ليزري و نسل جديد زره مي باشد كه در بدنه و برجك آن ، مورد استفاده قرار گرفته شده است.

تاكنون دو مدل صادراتي اين تانك به نام هاي T-90S و T-90E ، توسط منابع غربي مورد شناسايي قرار گرفته است. تانك ، داراي يك مدل فرماندهي بنام T-90K مي باشد كه سيستم بيسيم و تجهيزات ناوبري آن ، با ديگر نمونه ها متفاوت مي باشد. قرار بوده است كه درصورت تآمين اعتبارات مالي ، نمونه هاي اوليه اين تانك تا اواخر سال 1997 ميلادي با تانك هاي پيشرفته تر T-90S جايگزين شود. در اواخر سال 1996 ميلادي ، نزديك به 107 دستگاه تانك پيشرفته T-90S در منطقه نظامي خاور دور وارد خدمت شدند. همانند پدرانشان يعني تانك هاي T-72 كه در زمان خودشان كارآمدترين تانك هاي ارتش شوروي بودند ، تانك هاي T-90 نيز پيشرفته ترين تانك هاي درحين خدمت ارتش روسيه هستند.

از نظر تركيب سلاح هاي متعارف ، تانك T-90 نسبت به تانك T-72 تغييرات عمده اي در سيستم شليك توپ اصلي و ديگر سيستم ها داشته است كه اين تغييرات ، به منظور بالا بردن توان عملياتي تانك صورت گرفته است. تانك T-90 ، به عنوان يك راه حل موقتي براي جبران نياز روسيه به يك تانك جديد براي نبردهاي امروزي از طرف ارتش روسيه پيشنهاد شد و توليد آن به طور محدود و تا زمانيكه تانك هاي جديدتر به عرصه توليد وارد شوند ، ادامه خواهد داشت. تانك جديدي كه قرار بود وارد خط توليد شود و به علت كمبود اعتبارات مالي ساخت آن به تعويق افتاده است ، گونه اي بسيار پيشرفته مي باشد كه هنوز از قابليت ها و توانايي هاي آن ، اطلاعاتي در دست نيست. به علت هزينه پايين تانك هاي T-90 ، اين تانك ها بعنوان جانشين موقت وارد خط توليد شدند و با سرعتي بسيار پايين ، همچنان در خط توليد باقي خواهند ماند تا خط توليد را ، تا امكان پذير شدن ساخت تانك هاي جديدتر باز نگه دارند. تاكنون چند صد دستگاه تانك T-90 ، توليد شده است كه در مورد تانك هاي درحين خدمت ، اخبار ضد و نقيضي وجود دارد. ولي منابع اطلاعاتي غربي ، تعداد اين تانك ها را بين 100 تا 300 دستگاه تخمين مي زنند و بر اين باورند كه بخش عمده اين تانك ها ، در منطقه عملياتي خاور دور مستقر هستند.

تانك T-90 همانند سري تانك هاي T-72 و T-80 ، توپ 125 ميليمتري سري 2A46 را حفظ كرده است. اين توپ ، قابليت شليك گلوله هاي ضدزره APFSDS ، گلوله هاي HEAT ، گلوله هاي انفجاري شديد تركشي HE FRAG و گلوله هاي انفجاري نارنجكي با فيوز زماندار را دارا است. موشك هاي هدايت ليزري ضدتانك AT-11 Sniper نيز مي تواند برروي اين تانك نصب شود. به كمك اين موشك ها كه از فاصله 4000 متري قابل شليك بوده و توان نفوذ در يك زره 700 ميليمتري را دارند ، تانك T-90 اين قابليت را پيدا مي كند كه با ديگر ادوات زرهي و انواع بالگرد ، قبل از آنكه آنها بتوانند درگير شوند درگير شود.
سيستم كنترل آتش كامپيوتري ، فاصله ياب ليزري و دستگاه نشانه روي حرارتي ، به تانك اين امكان را مي دهد كه در حين حركت و در هنگام شب نيز بتواند با دشمن درگير شود. با اين تفاسير به نظر مي رسد كه اولين نسل از اين سيستم ها كه توسط روسيه ساخته شده و بر روي اين تانك نصب شده است ، با نمونه هاي غربي امروزي قابل رقابت نيست. اين تانك ، مجهز به سيستم نشانه روي كامپيوتري و سيستم شليك اتوماتيك مي باشد تا به روند شليك ، سرعت و دقت بالاتري دهد. جنگ افزارهاي فرعي شامل دو قبضه مسلسل 62/7 ميليمتري PKT موازي با توپ و يك قبضه مسلسل 7/12 ميليمتري نصب شده بر روي برجك براي مقابله با اهداف هوايي و زميني مي باشد.

خصوصيات تانك T-90 ، همانند تانك هاي قديمي تر روس ها مي باشد. اين تانك داراي يك برجك گرد و شيبدار است كه در وسط بدنه قرار مي گيرد. اين ويژگي به همراه پدافند عامل و غيرعامل كه تانك از آن بهره مي برد باعث گرديده كه تانك T-90 ، به يكي از ايمن ترين تانك هاي جهان در مقابل حملات هوايي و زميني تبديل شود. برجك و بدنه شيبدار اين تانك ، با نسل دوم واكنش دهنده هاي انفجاري (ERA) آجري شكل پوشش داده شده است. اين پوشش همانند صدف حلزون ، به طور زاويه دار روي بدنه و برجك نصب مي شود تا موشك ها و گلوله هاي شليك شده به سمت تانك را منحرف يا منهدم نمايد. پوشش اين نوع واكنش دهنده ها ، تا روي برجك ادامه مي يابد تا تانك را در مقابل جنگ افزارهايي كه از بالا تانك را هدف قرار مي دهند حفاظت كند.
تانك مجهز به يك سيستم قفل كننده و انتخاب هدف ليزري با نام TSHU-1-7 SHTORT1 مي باشد. اين سيستم ، داراي يك فاصله ياب ليزري است كه مي تواند فاصله ادوات و حتي موشك ها و گلوله هاي شليك شده به تانك را تخمين بزند. تانك همچنين داراي يك محفظه ليزري هشدار دهنده مي باشد كه در صورت قفل شدن غلاف ليزري جنگ افزارهاي دشمن روي تانك ، به خدمه تانك هشدار داده مي دهد. تانك داراي 2 اخلالگر الكترو اپتيكالي است كه بر روي سيستم هاي كنترل كننده جنگ افزارهاي هدايت شونده دشمن پارازيت مي اندازد و به صورت موازي ، در دوطف لوله توپ قرار گرفته است. يك موتور 12 سيلندر توربو ديزلي V-84KD با قدرت 1000 اسب بخار ، مي تواند به تانك سرعتي معادل 65 كيلومتر در ساعت در جاده و 45 كيلومتر در ساعت در سطوح غيرجاده اي دهد. به طور خلاصه تانك T-90 را مي توان آميزه اي از تكنولوژي ، قدرت و سرعت ناميد.

با اينكه ديگر از اتحاد پرقدرت جماهير شوروي اثري باقي نمانده است و روسيه امروز ، با مشكلات بسياري در زمينه تآمين اعتبارات مالي براي پروژه هاي نظامي روبروست ، ولي هنوز تانك هاي روسي ، توان رويارويي و مقابله با تانك هاي غربي را دارا هستند. در هر حال ديگر از هيولاهاي زرهي گذشته روس ها كه در عصر خود يكه تاز بودند خبري نيست.

مشخصات فني تانك T-90:
«مشخصات»
طول: 86/6 تا 53/9 متر
عرض: 78/3 متر
ارتفاع: 25/2 متر
وزن: 5/46 تا 50 تن
تعداد خدمه: 3 نفر
حداكثر سرعت جاده اي: 65 كيلومتر در ساعت
حداكثر سرعت غيرجاده اي: 45 كيلومتر در ساعت
برد عملياتي: 550 تا 650 كيلومتر
عمق شناوري پاياب: در حركت 2/1 متر - لوله هواكش 5 متر
«جنگ افزارها»
توپ اصلي: 125 ميليمتري 2A46M
نواخت گلوله: 6 تا 8 گلوله در دقيقه
ظرفيت مهمات: 43 گلوله
انواع مهمات: HEAT-HEF-APFSDS
مسلسل ها: دو مسلسل 62/7 ميليمتري موازي PKT با 2000 فشنگ و يك مسلسل 7/12 ميليمتري UTJOS NSVT با 3000 فشنگ
دود استتار: 12 خمپاره 82 ميليمتري B902 با نانجك دودزاي 3D17 تخليه كننده دود از اگزوز
بيسيم: مدل معمولي R-163-504 و مدل فرماندهي R-163-504 + R-163-50K